Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΟΠΙΟΥ ΣΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΚΗΠΟΥΣ

Για την δημιουργία ενός μικρού λειτουργικού κήπου πρέπει απαραίτητα να γίνει ο κατάλληλος σχεδιασμός, έτσι ώστε ο περιορισμένος χώρος να αξιοποιηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ο συνδυασμός ενδιαφερόντων στοιχείων, όπως μια φύτευση, ένα υδάτινο στοιχείο ή γλυπτό και διάφορες δραστηριότητες, είτε για παιδιά είτε ένας χώρος για χαλάρωση είναι δυνατόν να γίνουν, αλλά όταν αυτά πρέπει να περιλαμβάνονται στον ίδιο χώρο υπάρχει ανάγκη για μεγάλη ευελιξία.

Αναφερόμενοι στο βασικό σχέδιο, συχνά γίνεται το λάθος της μείωσης της κλίμακας όλων των στοιχείων (π.χ. έπιπλα κήπου) που βρίσκονται σε έναν μικρό χώρο, με σκοπό να χωρέσουν καλύτερα. Όμως, αυτό έχει ως αποτέλεσμα τον οπτικό και λειτουργικό συνωστισμό στον χώρο και κατά συνέπεια μια παράξενη αίσθηση κλίμακας, που συνήθως είναι οπτικά άβολη και σωματικά περιοριστική.

Επομένως, για να αποδοθεί το επιθυμητό οπτικό αντίκτυπο και να καταστεί δυνατή η επιτυχημένη χρήση του χώρου προτιμάται η προσέγγιση του σχεδίου από την αντίθετη πλευρά, δηλαδή ο σχεδιασμός μεγάλων φορμών σε μικρούς χώρους. Καθίσταται λοιπόν αναγκαία η απλοποίηση και ο περιορισμός των επιλογών που θα γίνουν, πτυχή εξαιρετικά σημαντική για έναν καλό σχεδιασμό. Η αρχή αυτή δεν αφορά μόνο την επίπλωση, την ποικιλία των δομικών υλικών ή τη χρήση γλυπτών και διακοσμητικών, αλλά και τον σχεδιασμό της φύτευσης και την επιλογή του φυτικού υλικού, που θα προσδώσει χαρακτήρα, ύφος, χρώμα θα επιφέρει αλλαγές στον κήπο.

Τα τελευταία χρόνια ο σχεδιασμός των κήπων και ειδικότερα της φύτευσης άλλαξε πολύ και μετεξελίχθηκε από μια ποικίλη γκάμα φυτών (που αναφέρεται συνήθως ως “αγγλικό στυλ”), με μικρό αριθμό φυτών από όλα σχεδόν τα διαθέσιμα είδη, σε μια πιο ελεγχόμενη συλλογή, όπου τα λιγότερα επιλεχθέντα είδη πρέπει να συνδυαστούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να δώσουν ένα σαφές και δομημένο σχεδιαστικό μήνυμα. Ένα μήνυμα δηλαδή που αναφέρεται στη δομή ή στο χώρο και όχι στη διακόσμηση έχοντας ως αποτέλεσμα τη δημιουργία καλαίσθητων και εξεζητημένων εξωτερικών χώρων. Σημαντικό ρόλο στην εκλεπτυσμένη και μελετημένη αυτή προσέγγιση αποτελεί η επιλογή των ειδών που θα προσδώσουν την ταυτότητα του κήπου και θα κάνουν αυτά τα είδη να μεγαλουργήσουν.

Η φύτευση ειδών που να καλύπτουν όλες τις εποχές του χρόνου είναι αφενός δύσκολο να επιτευχθεί, αφετέρου δεν αποτελεί επιθυμητό αποτέλεσμα, ιδιαιτέρως όταν αναφερόμαστε σε έναν μικρό χώρο. Για να γίνει κάτι αντίστοιχο πρέπει να διευρυνθεί η γκάμα των επιλεχθέντων ειδών, καλύπτόντας και τις τέσσερις διαφορετικές εποχές του έτους και παράλληλα αποφεύγοντας τη μονοτονία. Σε πολύ μικρούς κήπους αυτό συνεπάγεται τη δημιουργία μιας περίπλοκης παλέτας φυτών, αποτελούμενη από ένα ή δύο δείγματα από κάθε είδος και εν τέλει, ένα αδύναμο οπτικό αποτέλεσμα.

Ως εκ τούτου επιλέγονται οι εποχές που προτιμά περισσότερο ο εκάστοτε ενδιαφερόμενος, αποδεχόμενοι το γεγόνος ότι κάποια ή καποιες έποχες του έτους ο κήπος δεν θα έχει το ίδιο εντυπωσιακό οπτικό αποτέλεσμα και η φύτευση θα είναι ανενεργή. Ωστόσο αν κάποιος επιθυμεί η φύτευση να είναι πολύχρωμη καθόλη τη διάρκεια του χρόνου προτείνεται η διαμόρφωση μιας μόνιμης φύτευσης στο σύνολο του κήπου, η οποία θα συμπληρώνεται ή θα ανανεώνεται με εποχιακά φυτά και λουλούδια, τοποθετημένα σε γλάστρες και δοχεία δημιουργώντας έτσι, εντυπωσιακές αλλαγές με έντονα χρώματα πάνω σε ένα πιο ουδέτερο, μόνιμο υπόβαθρο φυτών.

Τέλος, λόγω της κλιματικής αλλαγής επιβάλλονται περιορισμοί στην επιλογή των φυτών και κατά συνέπεια είναι αναγκαία η δυνατότητα ευελιξίας του αρχιτέκτονα τοπίου σε νέους συνδυασμόυς φυτών και σε εξελιγμένα στιλ διαμόρφωσης κήπων.


Βιβλιογραφία

Wilson, A., (2008) “Σχεδιασμός & Διαμόρφωση Μικροί κήποι Αρχιτεκτονική & Δημιουργία ”

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΟΠΙΟΥ