Η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ ΣΤΟ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Τα έντονα χρώματα των λουλουδιών είναι στο μυαλό κάθε κηποτέχνη και ιδιοκτήτη που βρίσκονται μπροστά στο αδιαμόρφωτο εξωτερικό χώρο του σπιτιού. Κι όμως συχνά το χρώμα ενός αναρριχώμενου φυτού όπως η Βουκαμβίλια, με τα έντονα μοβ-ροζ φύλλα της, δεν εναρμονίζεται εύκολα με τα χρώματα του σπιτιού, ή το χρώμα της εξώπορτας ανταγωνίζεται τα χρώματα του παρτεριού που είναι μπροστά της ή ακόμα και οι γλάστρες συγκρούονται χρωματικά με το δάπεδο της βεράντας.
Υπάρχουν πολλοί κήποι δημόσιοι και ιδιωτικοί όπου το πράσινο μοιάζει σαν περιθωριακό στοιχείο, σε συνδυασμούς έντονων χρωμάτων που τελικά δημιουργούν αταξία στο χώρο παρά αρμονία και ευχαρίστηση. Μπορεί να έχετε επισκεφτεί κάποιον κήπο στον οποίο καθώς περπατάτε σας δίνει την αίσθηση της φυγής από αυτόν γιατί μέσα σε λίγα λεπτά κατάφερε να σας κουράσουν τα έντονα χρώματα; Η επιτυχία της αντίθεσης είναι απόλυτη; Μήπως όταν ξεφεύγει από το μέτρο, έχει τα αντίθετα αποτελέσματα; Από την άλλη μεριά σκεφθείτε τις διακριτικές αντιθέσεις που συμπληρώνουν η μία την άλλη ή αναδεικνύουν η μία την άλλη.
Στην πραγματικότητα, η πλούσια παλέτα των πράσινων και των γκρίζων συχνά φαίνεται πολύ καλύτερη από ότι μια παράθεση έντονων χρωμάτων που χρησιμοποιούνται χωρίς την παραμικρή υποψία αρμονίας. Το χρώμα αυτό καθ' εαυτό δεν είναι πάντοτε ωραίο ή ό,τι κάνουμε με τα χρώματα, ο προσεκτικός συνδυασμός τους, είναι εκείνος που δημιουργεί την ομορφιά.
Για να πετύχουμε την αισθητική αναβάθμιση του χώρου δουλεύοντας με τους χρωματισμούς, δεν χρειάζεται να σκορπάμε έντονα, αντίθετα χρώματα ολόγυρα. Το πράσινο από μόνο του μπορεί να πετύχει τη χρωματική διαφοροποίηση, μια συγκρατημένη αντίθεση που χαρίζει φυσική εμφάνιση. Το φύλλωμα των μεσογειακών φυτών είναι συνήθως αειθαλές και μπορούμε να βρούμε πολλές αποχρώσεις του πράσινου: το γαλαζοπράσινο των φύλλων της λεβάντας, το σκούρο σατινένιο πράσινο της φιλλυρέας, ή τις γκρίζες, ασημιές ή ακόμα και σχεδόν λευκές αρτεμισίες.
Εκτός από το πράσινο και το γκρι, το φως είναι σημαντικό στοιχείο του μεσογειακού κήπου.
Το μεσογειακό φως ζωντανεύει τις τόσες αποχρώσεις του πράσινου. Το απαλό αεράκι κάνει τα φύλλα των φυτών να κινούνται και να μας παρουσιάζουν τα ποικίλα χρώματα που έχουν στις επιφάνειές τους. Το φύλλωμα αντανακλά τον ήλιο και τα δροσερά πρωινά δημιουργούν μικροσκοπικές σταγόνες στα φύλλα που ανακλούν το φως σε χιλιάδες χρωματισμούς. Το απογευματινό φως σε συνδυασμό με την κίνηση των φύλλων κάνουν τα χρώματά τους να φαίνονται σε αποχρώσεις του χρυσού δημιουργώντας αληθινή αίσθηση ηρεμίας και χαλάρωσης.
Τα θερμά χρώματα, όπως το κόκκινο ή το πορτοκαλί, προκαλούν την προσοχή και μεταφέρουν ένα αντικείμενο πιο κοντά μας. Το γαλάζιο στο βάθος ενός κήπου απομακρύνει εκείνο το σημείο και έτσι υποβάλλει την ιδέα του βάθους. Το ψυχρό γαλάζιο «δένει» με τον ουρανό και χρειάζεται στα μέρη όπου δεν πολυφαίνεται ο ουρανός. Το γκρίζο δίνει την αυταπάτη της ελαφρότητας, αλλά σε υπερβολική ποσότητα γίνεται άνευρο. Οι χρυσαφιές φθινοπωρινές αποχρώσεις των φύλλων μας θυμίζουν το χώμα και «αγκυροβολούν» την εικόνα στο έδαφος.
Τα φύλλα με χρωματιστές παρυφές μπορούν να δημιουργήσουν οπτικές απάτες. Το λευκό δίνει την ψευδαίσθηση της δροσιάς και του φωτός και τα φύλλα με λευκές παρυφές, για παράδειγμα, φωτίζουν μια σκιερή γωνιά (όμως δεν ταιριάζουν με φύλλα που έχουν κίτρινες παρυφές, τα οποία μοιάζουν «μουντά» σε αυτή την περίπτωση). Το κίτρινο σημαίνει ζεστασιά και οι χρυσαφένιοι νάρκισσοι φέρνουν ήλιο σ' ένα γκρίζο πρωινό. Τα κίτρινα φύλλα ή τα φύλλα με κίτρινες παρυφές μπορούν να αναδείξουν τα λεπτά κίτρινα λουλούδια της κρανιάς, ακριβώς όπως θα έκανε και μια κίτρινη αναρριχώμενη τριανταφυλλιά. Η ροζ ίριδα ανθίζει κοντά σε μια ροδιά, τα καινούργια ανοιξιάτικα φύλλα της οποίας έχουν πορτοκαλιές μυτούλες. Το κάθε ένα αναδεικνύει το χρώμα του άλλου αλλά το συμπληρώνει κιόλας. Αυτό είναι το μεγάλο προσόν που έχουν τα φύλλα με τις χρωματιστές παρυφές.
Για να πετύχουμε τελικά όντως ένα ξεχωριστό αποτέλεσμα που να λειτουργεί υπέρ εμάς δίνοντας την αίσθηση που έχουμε ανάγκη να νιώσουμε μέσα σε ένα τέτοιο χώρο θα πρέπει ουσιαστικά να αποφύγουμε και τις υπερβολές στις χρωματικές αντιθέσεις που θα προτιμήσουμε αλλά να προσπαθήσουμε να ενσωματώσουμε το χώρο μας στο φυσικό χρωματικό περιβάλλον.
Βιβλιογραφία : Κήποι στο φως της Μεσογείου
Υπάρχουν πολλοί κήποι δημόσιοι και ιδιωτικοί όπου το πράσινο μοιάζει σαν περιθωριακό στοιχείο, σε συνδυασμούς έντονων χρωμάτων που τελικά δημιουργούν αταξία στο χώρο παρά αρμονία και ευχαρίστηση. Μπορεί να έχετε επισκεφτεί κάποιον κήπο στον οποίο καθώς περπατάτε σας δίνει την αίσθηση της φυγής από αυτόν γιατί μέσα σε λίγα λεπτά κατάφερε να σας κουράσουν τα έντονα χρώματα; Η επιτυχία της αντίθεσης είναι απόλυτη; Μήπως όταν ξεφεύγει από το μέτρο, έχει τα αντίθετα αποτελέσματα; Από την άλλη μεριά σκεφθείτε τις διακριτικές αντιθέσεις που συμπληρώνουν η μία την άλλη ή αναδεικνύουν η μία την άλλη.
Στην πραγματικότητα, η πλούσια παλέτα των πράσινων και των γκρίζων συχνά φαίνεται πολύ καλύτερη από ότι μια παράθεση έντονων χρωμάτων που χρησιμοποιούνται χωρίς την παραμικρή υποψία αρμονίας. Το χρώμα αυτό καθ' εαυτό δεν είναι πάντοτε ωραίο ή ό,τι κάνουμε με τα χρώματα, ο προσεκτικός συνδυασμός τους, είναι εκείνος που δημιουργεί την ομορφιά.
Για να πετύχουμε την αισθητική αναβάθμιση του χώρου δουλεύοντας με τους χρωματισμούς, δεν χρειάζεται να σκορπάμε έντονα, αντίθετα χρώματα ολόγυρα. Το πράσινο από μόνο του μπορεί να πετύχει τη χρωματική διαφοροποίηση, μια συγκρατημένη αντίθεση που χαρίζει φυσική εμφάνιση. Το φύλλωμα των μεσογειακών φυτών είναι συνήθως αειθαλές και μπορούμε να βρούμε πολλές αποχρώσεις του πράσινου: το γαλαζοπράσινο των φύλλων της λεβάντας, το σκούρο σατινένιο πράσινο της φιλλυρέας, ή τις γκρίζες, ασημιές ή ακόμα και σχεδόν λευκές αρτεμισίες.
Εκτός από το πράσινο και το γκρι, το φως είναι σημαντικό στοιχείο του μεσογειακού κήπου.
Το μεσογειακό φως ζωντανεύει τις τόσες αποχρώσεις του πράσινου. Το απαλό αεράκι κάνει τα φύλλα των φυτών να κινούνται και να μας παρουσιάζουν τα ποικίλα χρώματα που έχουν στις επιφάνειές τους. Το φύλλωμα αντανακλά τον ήλιο και τα δροσερά πρωινά δημιουργούν μικροσκοπικές σταγόνες στα φύλλα που ανακλούν το φως σε χιλιάδες χρωματισμούς. Το απογευματινό φως σε συνδυασμό με την κίνηση των φύλλων κάνουν τα χρώματά τους να φαίνονται σε αποχρώσεις του χρυσού δημιουργώντας αληθινή αίσθηση ηρεμίας και χαλάρωσης.
Τα θερμά χρώματα, όπως το κόκκινο ή το πορτοκαλί, προκαλούν την προσοχή και μεταφέρουν ένα αντικείμενο πιο κοντά μας. Το γαλάζιο στο βάθος ενός κήπου απομακρύνει εκείνο το σημείο και έτσι υποβάλλει την ιδέα του βάθους. Το ψυχρό γαλάζιο «δένει» με τον ουρανό και χρειάζεται στα μέρη όπου δεν πολυφαίνεται ο ουρανός. Το γκρίζο δίνει την αυταπάτη της ελαφρότητας, αλλά σε υπερβολική ποσότητα γίνεται άνευρο. Οι χρυσαφιές φθινοπωρινές αποχρώσεις των φύλλων μας θυμίζουν το χώμα και «αγκυροβολούν» την εικόνα στο έδαφος.
Τα φύλλα με χρωματιστές παρυφές μπορούν να δημιουργήσουν οπτικές απάτες. Το λευκό δίνει την ψευδαίσθηση της δροσιάς και του φωτός και τα φύλλα με λευκές παρυφές, για παράδειγμα, φωτίζουν μια σκιερή γωνιά (όμως δεν ταιριάζουν με φύλλα που έχουν κίτρινες παρυφές, τα οποία μοιάζουν «μουντά» σε αυτή την περίπτωση). Το κίτρινο σημαίνει ζεστασιά και οι χρυσαφένιοι νάρκισσοι φέρνουν ήλιο σ' ένα γκρίζο πρωινό. Τα κίτρινα φύλλα ή τα φύλλα με κίτρινες παρυφές μπορούν να αναδείξουν τα λεπτά κίτρινα λουλούδια της κρανιάς, ακριβώς όπως θα έκανε και μια κίτρινη αναρριχώμενη τριανταφυλλιά. Η ροζ ίριδα ανθίζει κοντά σε μια ροδιά, τα καινούργια ανοιξιάτικα φύλλα της οποίας έχουν πορτοκαλιές μυτούλες. Το κάθε ένα αναδεικνύει το χρώμα του άλλου αλλά το συμπληρώνει κιόλας. Αυτό είναι το μεγάλο προσόν που έχουν τα φύλλα με τις χρωματιστές παρυφές.
Για να πετύχουμε τελικά όντως ένα ξεχωριστό αποτέλεσμα που να λειτουργεί υπέρ εμάς δίνοντας την αίσθηση που έχουμε ανάγκη να νιώσουμε μέσα σε ένα τέτοιο χώρο θα πρέπει ουσιαστικά να αποφύγουμε και τις υπερβολές στις χρωματικές αντιθέσεις που θα προτιμήσουμε αλλά να προσπαθήσουμε να ενσωματώσουμε το χώρο μας στο φυσικό χρωματικό περιβάλλον.
Βιβλιογραφία : Κήποι στο φως της Μεσογείου